معرفی و بررسی انیمه ی Takt Op. Destiny سرنوشت موزیسین های مبارز

سرنوشت موزیسین های مبارز، یه انیمه در ژانر اکشن، ماجراجویی و دراماتیک هست که یه دید آینده نگرانه به زندگی بشر و چالشایی که در برابر موجودات بیگانه براش ایجاد شده داره.
ارتباط این هیولاها و موزیسین ها در اینه که همچنان که موسیقی باعث جذب و حمله ی هیولاها میشه، خوده این موزیسین ها هم هستن که می تونن با این موجودات، مقابله کنن.

این بین برای دختری به اسم کوزت، اتفاقی پیش میاد که بدون طی کردن روال عادی، تبدیل به یه موجود مبارز میشه. اون بخشی از انرژی خودشو به کمک فردی که حالا استاد خطابش میکنه تامین میکنه.
توی این دنیا، هر استاد یه همکار داره که به صورت یه فرد که آرکتایپ رهبر ارکستر رو داره و یه دختر که ویژگی های ماورایی داره، به سراغ ماموریت های مختلف میرن.

نقطه عطف تاکتا به عنوان شریک و همکار کوزت، در اینه که اون ناخواسته به این مسیر، کشیده میشه. اون همیشه سعی میکرد که فردی منزوی و دور از جامعه باشه اما اتفاقی که برای کوزت میوفته، اونو به دل جامعه و اتفاقاتش میکشونه.
کیفیت بصری انیمه در سطح خوبی قرار داره. با اینکه نمیشه تصویرگریش رو یه تصویرگری آوانگارد که از امضای شخصی برخورداره در نظر گرفت اما نابهنجاری هایی که دیدن یه انیمه رو تبدیل به تجربه ی بدی میکنه برخوردار نیست.
طراحی لباس و طراحی شخصیت ها رو میشه نقطه عطف تصویرگری این انیمه در نظر گرفت که بهش فضای آینده نگرانه ای بخشیده و کاراکترا رو خاص خودش کرده.

نقد و بررسی انیمه ی سرنوشت موزیسین های مبارز

هشدار: ادامه ی این مطلب می تونه بخشایی از داستان رو لو بده.

هنر، داستان پیچیده و دراماتیکیه که بخش زیادی از چالش ها و تجاربی که سازنده اش از سر گذرونده، به سادگی به چشم نمیاد. پشت قطعات زیبا و شورانگیز یک موزیسین، میتونه روح مبارزی وجود داشته باشه که بخش زیادی از عمر و انرژی خودشو صرف شناخت و به کنترل در آوردن نت های موسیقی درآورده.
یک کار تک و منحصر به فرد، از دریای فراوانی بیرون میاد. تداوم، عامل به وجود اومدن این دریای فراوانیه. استعدادها در صورت کنار گذاشته شدن و نادیده گرفتن از بین میرن و به نتیجه نمیرسن.

داستان های اکشن فانتزی، فقط بازیچه ای برای توصیف صحنه های خشونت آمیز و لذت پیروزی نیستن بلکه تصویری از مبارزات روانی ما آدما هستن که بعضا فراموش میشن یا به راحتی نادیده گرفته میشن.
این انیمه، تصویری از روح هنره که خیلی وقتا آدما فکر میکنن که یه فرد، باهاش متولد میشه. این خوده فرده که انتخاب میکنه تا روح هنر، در درونش هلول کنه و قدرت بگیره و با وفاداری خودش به این روح، باعث متجلی شدنش در دنیای اطرافش میشه.

برای فردی مثل تاکتا که سالهای زیادی از زندگیش رو صرف هنر کرده، تبدیل شدنش به یک فرد مبارز و تاثیر گذار، یک موضوع غیر قابل اجتنابه. هنر اون در دنیایی که دوره ای از ناامنی و وحشت رو پشت سر گذاشته، مجذوب کننده تر هم شده.
هنر و پیانو برای تاکتا، یک روزمره، نوعی اعتیاد و روشی برای جدا شدن از جریان کسالت آمیز و ناراحت کننده ی زندگیش هست اما چیزی که متوجهش نشد اینه که سرنوشت، طی تمام این مدت در حال بازتولید شدن بوده و اونو وارد مسیر جدیدی میکنه.

تئوری موسیقی به عنوان فلسفه ی مبارزه
ابتدای این انیمه، انتظار داشتم که موسیقی، مستقیما در جریان مبارزه، مورد استفاده قرار بگیره و فضاهای حماسی، با موسیقی زنده ای که در حال اجرا هست ترکیب بشن، ولی حقیقت اینه که در حین مبارزه، موزیسین ها هیچ موسیقی خاصی تولید نمیکنن و اگر هم صدای موسیقی خاصی به گوش برسه، اون موسیقی متن خوده انیمه است.
چیزی که موزیسین ها در حین مبارزه به کار میگیرن، در واقع ادرکاشون از تئوری موسیقیه. اولین درس، درس ایجاد هارمونیه و رهبر ارکست، حرکات و حمله های فرد مبارز رو مدیریت میکنه.

در این حالت، فلسفه به مبارزه راه پیدا میکنه و ما میبینیم که تمام حرکات مبارزه، چطور در ارتباط با همدیگه و به شکل هدفداری ظاهر میشن. یک ساختار زیبایی شناسانه که نتیجه اش شکست دادن یه دشمن بیگانه و مخربه.

انیمه ی موزیسین های مبارز، در زندگی روزمره ی ما
هنرمند ها روح جامعه هستن و می تونن به نوبه ی خودشون، در جریان های اجتماعی و شکل دادن به تاریخ، نقش جدی بازی کنن.
این یه مبارزه ی معنا دار و سخته که گاها هنرمند، خودشو در درونش گم میکنه یا تسلیم چیزایی میشه که سعی دارن اونو به بردگی بکشن.

هنرمند، فارغ از اونچه که تولید میکنه، یک انسانه که وقت و انرژی زیادی برای یادگرفتن اصول کارش گذاشته و از منابع الهام مختلفی استفاده کرده.
هر چه شما هنرمندی با رزومه ی طولانی تر و کارای متنوع تر و ابتکاری تر باشید، قادر هستید که اعتبار اجتماعی بیشتری رو کسب کنید، چون مخاطب، پیش خودش فکر میکنه که شما برای ساخت این مجموعه ی عظیم از ابتکارات و طرح های پیشرو، به منابع الهام مختلفی متوسل شدید.

هنر یه عمل بسیار اجتماعی و برونگرایانه است، هر چند که سازنده اش ممکنه فردی بسیار خجالتی و درونگرا باشه. این افراد، هرچند که مستقیما، خودشون رو در معرض قضاوت قرار نمیدن اما به کمک هنرشون، نوعی ارتباط معنا دار و غیر مستقیم رو با جامعه برقرار میکنن.
اونا بعضا بیشتر از هر سیا*ست مدار یا فرد قدرتمندی، سوژه ی خودشون رو در معرض قضاوت قرار میدن. فقط بحث اینه که بسیاری از این افراد، نقشی که می تونن ایفا کنن رو جدی نمیگیرن و یا برای اینکه بتونن به مزیت های خاصی برسن، اجازه میدن که افراد دیگه ای که لزوما قصد خوبی هم ندارن از هنرشون سو استفاده کنن.
فکر میکنم که این انیمه، با وجود ظاهر ساده سرگرم کننده و موزیکالی که داره، تصویری از رشد روانی یه هنرمند هست که هنوز نسبت به نقش اجتماعی خودش به آگاهی خوبی نرسیده.